Αγιολόγιον
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας, καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Ἦταν διακεκριμένος γιὰ τὴν θεολογική του πολυμάθεια καὶ γιὰ τὴν ἀνυπόκριτη εὐσέβεια καὶ ἐγκράτεια.
Σὲ ἡλικία μάλιστα 35 ἐτῶν, τόσο πολὺ εἶχε ἐξαπλωθεῖ ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του, ποὺ ἀπὸ παντοῦ ἐρχόταν ν᾿ ἀκούσουν τὶς πολύτιμες συμβουλές του. Μετὰ ἀπὸ χρόνια, τὸν προσκάλεσε ὁ Πατριάρχης Ἀττικὸς (406-425) στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸν χειροτόνησε ἱερέα.
Τὰ ἱερατικά του καθήκοντα, ἐπετέλεσέ με πολὺ ζῆλο καὶ ἀκρίβεια. Ἦταν στοὺς ἐνορῖτες του, πρότυπο ἱεροῦ καὶ φιλόστοργου πνευματικοῦ πατέρα καὶ οἰκογενειακοῦ συμβούλου. Στὴν Κωνσταντινούπολη ἵδρυσε καὶ μοναστήρι.
Κάποτε ἀῤῥώστησε βαριά, ποὺ ἔφτασε μέχρι τὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Σώθηκε ὅμως ἀπὸ θαῦμα. Τελικὰ πέθανε εἰρηνικά, ἀφοῦ διατήρησε μέχρι τὴν τελευταία του πνοὴ τὸ πῦρ τῆς εὐσέβειας καὶ τῆς στοργῆς γιὰ τὶς ψυχὲς τοῦ ποιμνίου του.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁ βίον ἐφάμιλλον, τὴ κλήσει πολιτευθεῖς, τῆς δόξης τοῦ Πνεύματος, πυξίον ὤφθης σεπτόν, Πατὴρ ἠμῶν Ὅσιε, σὺ γὰρ θαυματουργίαις, ἱεραὶς διαπρεπῶν, ἔνδοξος ἐν Ὀσίοις, φερωνύμως ἐδείχθης. Διὸ σὲ ἀνευφημοῦμεν, Δίε μακάριε.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἁγνείᾳ ψυχῆς, ἐνθέως ὁπλισάμενος, καὶ ἄπαυστον εὐχήν, ὡς λόγχην χειρισάμενος, κραταιῶς διέκοψας, τῶν δαιμόνων Δίε τὰς φάλαγγας, θαυματουργὲ Πατὴρ ἡμῶν, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Μεγαλυνάριον
Ἔνδοξος τῇ κλήσει ἀποφανείς, ἔνδοξος ἐν βίῳ, ἐχρημάτισας ἐπὶ γῆς· ὅθεν τῆς ἐνδόξου, τοῦ Λόγου βασιλείας, ἐνδόξως ἠξιώθης, Δῖε πανένδοξε.
Στὴν Ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ λίγες ὑπῆρξαν οἱ γυναικεῖες μορφὲς σὰν τὴν ὑπέρλαμπρη μορφὴ τῆς Ἁγίας Μακρίνας, ποὺ ὁ Θεὸς τὴν εἶχε προικίσει μὲ τὰ μεγαλύτερα πνευματικὰ καὶ σωματικὰ χαρίσματα. Ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀδελφὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Γρηγορίου Νύσσης.
Ἀνατράφηκε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη μητέρα της Ἐμμέλεια. Ὅταν μεγάλωσε, ἀφοσιώθηκε στὴν ἀγαθοεργία καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν ἀδελφῶν της, ποὺ ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὴ μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Ἡ Μακρίνα ἦταν μνηστευμένη, ἀλλὰ ὁ μνηστῆρας της πέθανε.
Τότε, μαζὶ μὲ τὴν μητέρα της, ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεία μονὴ στὸν Πόντο, κοντὰ στὸν ποταμὸ Ἴρη. Ἐκεῖ κοντὰ μόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της Μέγας Βασίλειος. Στὴ μονὴ πέρασε τὴν ζωή της μὲ τὴν μελέτη τῶν Γραφῶν, τὴν προσευχή, καὶ προπάντων μὲ ἀγαθοεργίες.
Διότι πάντα εἶχε στὸ μυαλό της τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ προτρέπει στοὺς ἀνθρώπους, «ἀγαθοεργεῖν, πλουτεῖν ἐν ἔργοις καλοῖς, εὐμετάδοτους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοῖς θεμέλιον καλὸν εἰς τὸ μέλλον, ἵνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς». Δηλαδή, νὰ ἀγαθοεργοῦν, νὰ γίνονται πλούσιοι σὲ καλὰ ἔργα, νὰ δίνουν πρόθυμα καὶ σὲ ἄλλους τὰ ἀγαθά τους, νὰ εἶναι ἁπλοὶ καὶ καταδεκτικοί, καὶ ἔτσι νὰ ἀποταμιεύουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους στέρεο θεμέλιο στὸ μέλλον, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν αἰώνια ζωή. μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ἡ Ἁγία Μακρίνα ἔζησε καὶ τελείωσε τὴν ζωή της.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Σοφίας ἔρωτι, τὸν νοῦν πτερώσασα, κόσμου εὐπάθειαν, ἔμφρονως ἔλιπες, καὶ ἐνδιαίτημα τερπνὸν ἔγενου θείας ἀγάπης• σὺ γὰρ δι' ἀσκήσεως, καὶ ἠθῶν τελειότητας, νύμφη ἔχρηματισας, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος• ὦ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπερορᾷν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Μακρίνα τὸ πνεῦμά σου.
Μεγαλυνάριον
Ἤνθησας ἐκ ῥίζης περικλεοῦς, κλέος εὐσεβείας, γεωργοῦσα ἀπὸ παιδός· βίῳ γὰρ ἀμέμπτῳ, καὶ τρόποις ἐναρέτοις, Μακρίνα διαπρέπεις, ὡς καλλιπάρθενος.
Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.
Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Συμεών, ἡ δὲ μητέρα του Μαρία. Φοίτησε σὲ σχολεῖα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν μάθηση φιλοσοφικῶν γνώσεων, καθὼς καὶ τῆς ρητορικῆς καὶ τῆς φιλοσοφίας. Σὲ ἡλικία 10 χρονῶν ἔμεινε ὀρφανὸς καὶ τὴν μισὴ περιουσία τῶν γονέων του πῆρε ἡ ἀδελφή του γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ καὶ τὴν ἄλλη μισὴ ὁ ἴδιος, τὴν ὁποία μοίρασε στοὺς φτωχοὺς καὶ ἀναχώρησε γιὰ τὴν Ἱερουσαλήμ.
Ἐκεῖ προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ τελικὰ ἔγινε μοναχὸς στὴ Λαύρα τοῦ ἁγίου Σάββα. Ἐκεῖ ἀσκήθηκε στὴν ἀρετὴ σὲ μεγάλο βαθμὸ καὶ ὑπῆρξε διάσημος ἀσκητής. Λόγῳ τῶν μεγάλων του ἀρετῶν, ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων τὸν ἔκανε ἐπίσκοπο Ἐδέσσης (Μέσης Ἀνατολῆς).
Σὰν ποιμενάρχης ὑπῆρξε ἄριστος, μὲ τὶς πολλὲς θεολογικές του γνώσεις, τὶς πολλές του ἀρετὲς καὶ πρὸ πάντων με τὴν μεγάλη του ἀγάπη, ποὺ διέθετε ἄφθονη στὸ ποίμνιό του. Ὅταν κάλεσε καὶ εὐλόγησε τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαὸ τῆς Ἔδεσσας, παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν οὐράνιο Πατέρα.
Σπούδασε γραμματική, φιλοσοφία καὶ στὰ εἰκοσιοκτώ του χρόνια ἔγινε ἀναχωρητής, μέσα σὲ μία σπηλιά.
Τὸν συνάντησε ὁ συγγραφεῦς τοῦ Λαυσαϊκοῦ Ἡρακλείδης καὶ μεταξὺ ἄλλων τὸν ρώτησε:
«Πῶς εἶναι δυνατό, πάτερ, ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ βρίσκεται πάντοτε στὰ θεῖα νοήματα»;
Ὁ Ὅσιος ἀπάντησε:
«Καθὼς συνηθίσει ὁ ἄνθρωπος, εἴτε μὲ καλὰ νοήματα εἴτε μὲ κακοὺς συλλογισμούς, ἔτσι καὶ πολιτεύεται».
Ἀναφέρεται στὸν Πατμιακὸ Κώδικα 266, χωρὶς βιογραφικὸ σημείωμα. Πάντως ἔζησε ἐπὶ εἰκονομαχίας καὶ πέθανε ὁμολογώντας τὴν ὀρθὴ πίστη. Ἐπισκοπὴ Πανήδου ὅμως δὲν συναντᾶται πουθενά, ἴσως νὰ εἶναι Πανιοῦ, ποὺ βρισκόταν στὴν Ἡράκλεια τῆς Θρᾴκης.
Ἡ μνήμη του σύμφωνα μὲ τὸν Ἱεροσολυμιτικὸ κώδικα 1096 φ. 115. Ἦταν ἀνεψιὸς τοῦ Θεοδώρου Ἐδέσσης (βλέπε σχετικῶς μ᾿ αὐτὸν λίγο πιὸ πάνω) καὶ μοναχὸς τῆς Λαύρας τοῦ ἁγίου Σάββα.
Αρχική
Ημερομηνία εορτής της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευής της Αθληφόρου:26 Ιουλίου
Θεῷ παρεσκεύασας ἁγνὸν ὡς δόμον,
Σαυτὴν ἄγουσα, Σεμνή, εἰς κατοικίαν.
Παρασκευὴν ἔκτανεν εἰκάδι χαλκὸς ἐν ἕκτῃ.
Βιογραφία
Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 - 160 μ.Χ.). Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα. Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα - καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη - για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.Η Αγία Οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή η Αθληφόρος είναι αγία της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θεωρείται προστάτιδα των ματιών.
Απολυτίκιον Ήχος α΄
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε,
τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε·
ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ημερομηνία εορτής του Αγίου Μάρτυρα Επαμεινώνδα:10 Απριλίου
Βιογραφία
Ο Άγιος Επαμεινώνδας καταγόταν από την Καρθαγένη της Β.Αφρικής τη γνωστή Καρχηδόνα (βρίσκεται στην Τυνησία δίπλα στην Τύνιδα και απέναντι τους είναι η Σικελία), έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ και μαρτύρησε το 250 μαζί με τους άλλους 39 νέους μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν ο Τερέντιος, ο Πομπήιος, ο Αφρικανός και ο Μιλτιάδης. Ομολόγησε ότι ήταν χριστιανός και αφού υποβλήθηκε σε φρικτά βασανιστήρια στις φυλακές της ξακουστής πόλης Καρχηδόνας, αποκεφαλίστηκε μαζί με τους υπόλοιπους συνάθλους του. Ερχόμενοι λοιπόν εκείνοι οι αφρικανοί εργάτες στην περιοχή μας στο Λαύριο για να δουλέψουν στα μεταλλεία, πιθανώς ίδρυσαν την παλαιοχριστιανική Βασιλική η οποία βρίσκεται όπως ξέρουμε στο λόφο Νικολή, το ψηφιδωτό δάπεδο της οποίας φυλάσσεται στο αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης μας. Πιθανολογείται δε ότι το όνομα που έδωσαν στην παλαιοχριστιανική εκκλησία ήταν ‘’Άγιος Κυπριανός’’. Ο Άγιος Κυπριανός ήταν επίσκοπος Καρχηδόνας και ίσως μπορούμε να πούμε ότι το όνομα της σημερινής συνοικίας του Λαυρίου ‘’Κυπριανός’’, να προέρχεται από την ανάμνηση εκείνου του Αγίου Κυπριανού τον οποία ακόμη και σήμερα τιμούν στην ενορία της Ευαγγελίστριας, και μάλιστα υπάρχει τεμάχιο ιερού λειψάνου του. Ο συνοικισμός αυτός λοιπόν που είχε δημιουργηθεί χρειαζόταν και κάποιο κοιμητήριο για να γίνονται οι ταφές των χριστιανών, έτσι οι κάτοικοι χρησιμοποίησαν τον χώρο που από τα αρχαία ρωμαϊκά χρόνια λειτουργούσε ως νεκροταφείο, και εκεί έκτισαν ένα μικρό παρεκκλήσιο προς τιμήν του συμπατριώτη Αγίου τους, του Αγίου Επαμεινώνδα. Ο χώρος αυτός του κοιμητηρίου δεν είναι άλλος από τον χώρο όπου βρίσκεται σήμερα ο Ναός μας, ο Ναός της Αγίας Παρασκευής. Αυτό μας το βεβαιώνει μάλιστα και κάποιος ξένος περιηγητής στις αρχές του 19ου αιώνα, που σημειώνει σ’ ένα χάρτη της Λαυρεωτικής (και μάλιστα της περιοχής των εργαστηρίων) τον Ναό του Αγίου Επαμεινώνδα, ακριβώς στη θέση που στεκόμαστε εμείς σήμερα.
 |
Απολυτίκιον Ήχος πλ.ά
Καρθαγένης μαρτύρων των τεσσαράκοντα, λαμπρότης Επαμεινώνδα μνήμην την σήν ευλαβώς, εν Λαυρίω εκτελούμεν οι Χριστώνυμοι, ένθα Ναός σου ιερός, ανηγέρθη προ πολλών αιώνων στεφανηφόρε, υπ’ εργάτων σης πατρίδος, φρουρέ και φύλαξ των προσφύγων σου.
Απολυτίκιον Έτερον Ήχος δ’
Βουλήσει Θεόφρονι και βιοτή αρετής, Χριστόν ομολόγησας εν Καρθαγένη σοφέ, αθλήσας λαμπρότατα, όθεν Επαμεινώνδα, τω χορώ των Μαρτύρων, αξίως και στεφηφόρος ανεδήχθης τριμάκαρ, διο εν παρρησία υπέρ πάντων ικέτευε.
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ε΄ 14-19)
14 Ἰουλίου 2019
Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, μᾶς τοποθετεῖ ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος τῆς ἔμπρακτης χριστιανικῆς ζωῆς. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ σήμερα τιμοῦμε τοὺς ἑξακοσίους τριάκοντα φωτοφόρους πατέρες τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπειδὴ ἔγιναν πρότυπα μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τους.
Οἱ γνωστοὶ ἀπὸ τὴν ἱστορία ἀγῶνες τους γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ζωὴ καὶ πολιτεία τους τοὺς κατέστησαν φῶς τοῦ κόσμου, στὸ ὁποῖο στρέφονται οἱ χριστιανοί. Γι᾿αὐτὸ τὸ φῶς ὁμιλεῖ σήμερα ὁ Κύριος.
Ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ χριστιανοὶ μποροῦν νὰ λάμπουν ὡς δυνατὰ φῶτα, ἐφ᾿ὅσον ἡ καθημερινὴ ζωή τους, οἱ πράξεις καὶ τὰ ἔργα τους εἶναι συνεπῆ πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ἀναγκαῖα καὶ εὐλογημένη συνέπεια τῆς ζωντανῆς πίστως τοῦ χριστιανοῦ, διότι ἡ ἀσυνέπεια ἔργων καὶ λόγων, βίου καὶ πίστεως γίνεται ἀφορμὴ νὰ βλασφημεῖται τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
Ὁ Χριστιανικὸς βίος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι λόγος κενός, ἀλλὰ μεστὴ περιεχομένου πραγματικότητα. Δὲν εἶναι θεωρία, ἀλλὰ ἔργο καὶ πράξη. Ὅταν τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας στρέφονται στὸν Θεό, συγχρόνως πρέπει νὰ στρέφονται καὶ στὴν καθημερινότητα τοῦ βίου, ὥστε νὰ τηρεῖται τὸ ἅγιο θέλημά Του. Ἐὰν ὅμως ἄλλα πιστεύουμε καὶ ἄλλα πράττουμε, ἐπιβεβαιώνουμε τὸν ἐπιτιμητικὸ λόγο τοῦ Κυρίου « ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας» ( Μτθ. κγ’ 28).
Οἱ χριστιανοὶ τῆς πίστεως καὶ τῶν ἔργων εἶναι φωτεινὸ παράδειγμα σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς. Ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ πίστη λυτρώνει ὅταν συνοδεύεται ἀπὸ καλὰ ἔργα, ἀλλιῶς εἶναι νεκρή. Μόνο ἡ πίστη ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ ἔργα εἶναι φῶς δυνατό. Εἶναι προσκλητήριο σάλπισμα πρὸς ὅσους δὲν τὴν γνώρισαν ἀκόμη.
«Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου». Τὸ ὑμεῖς ἀναφέρεται στὸν ἀληθινὸ μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔχει ἐγκολπωθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὰ ἔργα του ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν εἰρήνευση τῶν ἀνθρώπων, γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου τῆς ἀγάπης, ποὺ μεταμορφώνει τὸν χριστιανὸ σὲ «ἅλας τῆς γῆς».
Ἡ χριστιανικὴ φωτισμένη συμπεριφορὰ καὶ ἡ ἔμπρακτη πίστη δὲν ἀποτελεῖ προσωπικὴ μόνο ὑπόθεση ἀλλὰ καὶ δημόσιο λειτούργημα. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ ἰατρὸς δὲν σπουδάζει τὴν ἰατρικὴ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξασκήσει τὸ ἐπάγγελμα στὴν ὑπηρεσία τῶν ἀσθενῶν, ἔτσι καὶ ὁ χριστιανὸς δὲν κατακρατεῖ τὴν πίστη μὲ τὰ καλὰ ἔργα γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν μεταδώσει στοὺς ἄλλους· «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων», μὲ θυσιαστικὴ διάθεση γιὰ τὴ δοξολογία τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.
Ἀδελφοί μου, ὅποιος ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν νόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔμμεσα ἢ ἄμεσα διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους νὰ τὸν περιφρονοῦν, θὰ ἀποκλεισθεῖ ἀπὸ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀντιθέτως «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας» γίνεται μέτοχος τῆς Βασιλείας Του ἀπὸ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο. Εἶναι ἐπιστηρικτικὸ νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ὁ Ἵδιος ὁ Κύριος προτάσσει τὴν ἔμπρακτη ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν Του, ἀπὸ τὴν διδασκαλία μόνον μὲ τὸν λόγο, διότι τὸ ζωντανὸ παράδειγμα ἀποτελεῖ τὴν πλέον πειστικὴ διδασκαλία.
Οἱ ἑορταζόμενοι Πατέρες σήμερα ὑπῆρξαν διδάσκαλοι αὐτῆς τῆς ἐμπράγματης διδασκαλίας γιαυτὸ κι ἔγιναν τὸ φῶς τοῦ κόσμου μὲ τὴ σοφία καὶ τὴν ἁγιότητά τους. Αὐτοὶ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀποτελοῦμε κι ἐμεῖς τὸ πνευματικὸ φῶς τοῦ κόσμου μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἦθος, μὲ τὰ καλά ἔργα, μὲ τὴν μετάνοια καὶ τὴν μυστηριακὴ ζωή.
Ὁ ἀληθινὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ δὲν κρύβει τὸ φῶς, ἀλλὰ τὸ μεταδίδει καὶ στοὺς ἄλλους μὲ τὴν ἱεραποστολή, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη στὴν ἐποχὴ τῶν πατέρων, ὅταν ἐκχριστιάνισαν ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη, μεγάλο μέρος τῆς Ἀσίας καὶ μετέβαλαν ὁλόκληρη αὐτοκρατορία σὲ χριστιανικὴ οἰκουμένη.
Ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ ἀγωνίζεται μὲ κάθε κόστος, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ πατέρες, γιὰ τὴ διατήρηση τῆς πίστεως χωρὶς νοθεία καὶ παραχαράξεις, χωρὶς ἀφαιρέσεις ἢ προσθῆκες, προκειμένου νὰ παραδοθεῖ ἀνόθευτη στοὺς μεταγενέστερους.
Οἱ ἑορταζόμενοι Πατέρες εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, διότι μέσα σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες μποροῦν νὰ μᾶς ἀναγεννοῦν, νὰ μᾶς ζωογονοῦν, νὰ μᾶς φωτίζουν διαρκῶς, γι’ αὐτὸ ἂς θέσουμε τὸν ἑαυτό μας κάτω ἀπὸ τὴ σωστικὴ καθοδήγηση καὶ τὸ ἔμπρακτο παράδειγμά τους, γιὰ νὰ τύχουμε σωτηρίας. Ἀμήν.
